Περί αορατότητας

Σε πολλά έργα επιστημονικής φαντασίας ή απλώς φαντασίας συναντάμε με διάφορους τρόπους την ιδέα της αορατότητας. Είναι όμως αυτό εφικτό πραγματικά; Μπορεί ένας άνθρωπος να γίνει στ' αλήθεια αόρατος;

Αυτά τα ερωτήματα απαντούσε ο Θανάσης σε ένα παλιό άρθρο του. Νόμιζα ότι είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό «Μανούβρα» που εκδόθηκε από το στέκι του Βιολογικού του ΑΠΘ μετά τις καταλήψεις του '87, μάλλον όμως έκανα λάθος, διότι μια φίλη που έχει αντίτυπο του πρώτου (και απ' όσο θυμάμαι μοναδικού) τεύχους του περιοδικού μου είπε ότι δεν το βρήκε εκεί. Δυστυχώς, αν και είμαι βέβαιη ότι το έχω κάπου στα κιτάπια μου, στάθηκε αδύνατον να εντοπίσω το άρθρο. Θυμάμαι μονάχα περίπου το περιεχόμενο.

Εξηγούσε ότι είναι αδύνατον να γίνει ένας άνθρωπος αόρατος, μεταξύ άλλων διότι ορισμένες βιοχημικές αντιδράσεις που συντελούνται στον οργανισμό μας απαιτούν σκοτάδι για να γίνουν, αλλά και επειδή το μάτι όταν σχηματίζει το είδωλο που μεταφέρεται από το οπτικό νεύρο λειτουργεί σαν ένα είδος σκοτεινού θαλάμου. Στη συνέχεια, εξέταζε τρόπους να γίνουμε φαινομενικά αόρατοι, παραδείγματος χάρη μπαίνοντας μέσα σε ένα κουβούκλιο που θα περιβάλλεται από πρίσματα, τα οποία θα διαθλούν το φως εις τρόπον ώστε να περνά «γύρω μας» και έτσι όποιος στέκεται μπροστά μας να βλέπει αυτό που υπάρχει πίσω μας. Μια άλλη μέθοδος περιλάμβανε ένα κουβούκλιο του οποίου η επιφάνεια θα ήταν μια οθόνη, όπου θα προβάλλονταν εικόνες από κάμερες κρυμμένες στο εσωτερικό του και στραμμένες προς όλες τις κατευθύνσεις, ούτως ώστε όποιος μας κοιτούσε να βλέπει την εικόνα που βρίσκεται ακριβώς πίσω μας.

Όπως είπε χαρακτηριστικά μια κοινή φίλη, όλο αυτό «είναι εντελώς Θανάσης».

Γι' αυτό ελπίζω κάποια στιγμή να το βρω και να το αναρτήσω, προς τέρψιν σας. Μόλις το κάνω, θα ενημερώσω με χωριστή ανάρτηση. Μέχρι τότε, ελπίζω να σας ξεσήκωσα αρκετά τη φαντασία. Stay tuned!